بخشی از شعرآستان ناهید

ناهید هم که باشی، ونوس های جهان هم که دور و برت باشند، ناهید هم که باشی سرخ چون مشتی گل که برای خلق شکفته تیر کشید، ناهید هم که باشی در باور باروری ایزدان آب، ناهید هم که باشی پیچیده در جمعیت موهای فلسفه: ناهیدی/ که من سربلند کرده در این حضیض برایت شعر می خوانم حتی! ...

                                                                                                        وحید ضیایی